Jak on mógł to zrobić ?

Chciałabym się podzielić pewną bardzo prostą historią, wręcz banalną, ale to właśnie ona otworzyła mi oczy.

Każda z nas wyrabia sobie różne nawyki w życiu. Ma swoje przyzwyczajenia, kłopoty, radości i przede wszystkim jako mama dzieci, które wymagają jeszcze naszej opieki, czasu, zaangażowania, które nie mogą zostawać same – doskonale wie co może, a czego  nie może robić. Do czego warto angażować opiekę, a gdzie łatwiej odpuścić.

Jestem  mamą dwójki  dzieci w wieku 3 i  10 lat, co  ,”niestety” oznacza, że od 10  lat właściwe opiekuję się jakimś małym dzieckiem, które nie może zostać samo w domu, które wymaga od mnie uwagi, opieki, zaangażowania…. Po tylu  latach jest to już częścią życia kobiety, a nie etapem. A w moim  przypadku na taka rozpiętości czasu ma wpływ duża różnica wieku. Bo o tyle o ile syn jest w stanie być sam  w domu, czy sam się ogarnąć, to  3 latka raczej nie. Ale nie mają znaczenia tu moje dzieci, a pewna historia i zależność.

Każda z nas wyrabia sobie pewne nawyki, zachowania, przyzwyczajania, to o czym już było wyżej. A w naszym  przypadku, (kobiet marynarzy, czy  innych kobiet które „zmuszone „ są do życia często, albo  zawsze w pojedynkę)przeważające znacznie mają właśnie te nawyki, odruchy, to co mogę czego nie mogę jak funkcjonuję, które wyrabiamy sobie będąc same. Prawda jest taka, że gdy  marynarz wraca  – owszem sporo się zmienia – ale automatycznie wiele sprawa zostaje w naszych głowach tak jak było i  nawet  trudno nam  ogarnąć, że możemy coś zrobić inaczej. Bo  nie jest  naturalne zmieniać swój styl życia co kilka tygodni, miesięcy. A my  niestety ale musimy tak robić.

Gdy wychowujemy małe dzieci świat staje na głowie i  mamy  mnóstwo  ograniczeń.  Przykładowe takich najprostszych: wyrzucenie śmieci, wyjście gdziekolwiek samej, przespanie sobie nocy, pójście po zakupy czy po prostu tak jak kiedyś wyjście z domu  z koleżanką, pobiegać, czy nagłe zostanie w pracy – nadgodziny….

Ale żeby  było  jasne nie chodzi  o negatywy,  tylko o realne spojrzenie przez pryzmat  właśnie naszego życia. Jeśli nie mamy  pomocy, to  prostota dnia jest wyczerpująca, to  jak wejście na Mont Everestu. Dlatego z czasem  wyrabiamy nawyki wygodne dla tej  sytuacji ( czyli rezygnujemy z wielu spraw albo, dopasowujemy je do sytuacji) i zapominamy, że był  „inny świat”, gdzie miałyśmy łatwiejszy dostęp do prostych czynności .  Zobrazuje to właśnie  historią, która mnie spotkała….

– Mój  marynarz wrócił z kontraktu, oczywiście byłam zadowolona z siebie, bo znowu stawałam na głowie, aby dzieci miały wszystko jak  najlepiej. Zwłaszcza, że były świętą i czas ten spędzaliśmy osobno. Biorąc też pod uwagę przerwę świąteczną i chorobę, spędzaliśmy ten czas razem w domu. Z wielu spraw musiałam zrezygnować, przełożyć albo trudno było nawet w takiej  sytuacji o nich pomyśleć, nie przyszło mi do głowy, że w ogóle mogę zrobić. Po prostu automatycznie dopasowałam się do sytuacji, korzystając ze swoich nawyków.

Jakieś dwa, trzy dni po powrocie mojego M, budzę się rano i patrzę, że on wchodzi do domu. Byłam mega zdziwiona i pytam go gdzie był?

A on na luzie odpowiada,

– że wstał szybciej bo nie mógł spać i  pojechał na basen.

I tu był zonk w mojej głowie,

– Że co ?????????????????

Jak on mógł to zrobić ?

No  właśnie i tu się zorientowałam, że on  właśnie może tego nie rozumieć. Bo tak jak ja nigdy nie poznam życia na statku, tak on nie pozna życia samemu z dziećmi. To, że marynarz czasem  zostanie sam, to nie jest  ciągłe życie, to  po prostu sytuacja dla niego bardziej  traktowana jako wyjątek,  a nie jako codzienność.

Najgorsze jest tak naprawdę to, że mnie przez myśl nie przeszło, żeby po prostu wstać i iść np. pobiegać- ruszyć się. Bo na takie wyjście z domu ja w „ swoim życiu „ po  prostu  nie mam szans bez zaplanowania tego. A on tu tak o sobie idzie i  już – co za facet. Ale ten cały basen, pokazał mi w jakich swoich schematach funkcjonuję. Tak naprawdę zaczęłam się śmiać z siebie, że taka „pretensja” wpadła mi do głowy, ale dzięki niej jakoś tak spontanicznie wyszłam na drugi dzień pobiegać.

My kobiety, po prostu przenosimy nasze schematy i  nawyki, te z życia samej z dziećmi, czasem prawie 1 do 1 , do tego życia jak  marynarz wraca. Dodatkowo potrafimy dodać jeszcze kilka kwestii związanych z samym M, takich jak: A niech on sobie idzie, a był przecież zmęczony, niech pośpi, ciężko  pracował…..

Nie możemy też wymagać od marynarzy, że oni to zrozumieją, bo  jak  widać „idę na basen” jest  naturalną czynnością i  mój marynarz wcale nie musiał pół dnia planować załatwiać opieki, zastanowić się czy zdąży, czy  nie? My same musimy pamiętać o tym, aby wykorzystywać czas na maksa jak jesteśmy razem z M, właśnie też do własnej swobody wyjścia, poruszania się, spędzania czasu inaczej niż normalnie.

Ich  przestawienie życia jest  mocno widoczne – statek /dom. To  widać, że to inne światy. A u nas tego nie widać na pierwszy rzut oka. Przecież ten sam dom, to samo – ale to tylko pozory, bo to też nasze dwa różne życia i  my musimy o tym  pamiętać. Możemy  korzystać z tego, że oni są – śmiało. Tak samo wychodzić, wstać rano wyjść pobiegać. Wychodzić z tych stref komfortu, a nawet się zmuszać bo inaczej utkniemy. Warto te nasze nawyki trochę obserwować i modyfikować. I, mimo wychowywania czasem w pojedynkę tych  naszych  małych  dzieci, pamiętać, że jest jeszcze „inny świat”. Taki, w którym można wstać i wyjść na basen i wrócić.

Podobał Ci się post?

Dodatkowe warsztaty na Spotkaniu Dla Kobiet

Performance marynistyczny „Szczecińska